A HISTORIA INCONCLUSA POR MANUEL GONZÁLEZ PRIETO.

A HISTORIA INCONCLUSA,

por Manuel González Prieto.

Posúe o don da espontaneidade, conseguiu perdurar ao paso do tempo e ninguén é capaz de reproducila na súa totalidade.

Ten xénero? Supoño que si, que sei eu.

.

A través de dúas fontes  sen conexión algunha e coincidencias máis ben poucas, coñecín da súa existencia.

Unha señora duns oitenta anos de idade nunha pequena vila falangueira, non direi en cal por non desvelar tan cobizado segredo, diríxese a quen quixer escoitar e comeza tal que así: 

-          Recordo que...

-          Dixo a miña avoa que …

A señora fica en silencio. Pasan uns escasos segundos e baixo a mirada atónita das ouvintes, nun ataque de histeria contra si mesma, berra en voz alta:

-          Non recordo como comeza a historia!

Reflexiona un intre, refrega na cabeza e, falando como para si, di:

-          Ese día en cuestión non me portei moi ben; supoño que a miña avoa, que se caracterizou sempre por abrir a boca en veces contadas e por empregar as palabras xustas, mandoume chamar. Por que faría tal cousa? Supoño que algo faría eu ...

Ninguén moveu un dedo nin dixo un chío naquel momento e ante a quietude das presentes, a vella, concentrada no duro proceso de recordar o seu pasado, prosegue na súa disquisición persoal.

-          Recordo que era un día de chuvia, moita chuvia!

A vella levanta o cu da cadeira e marcha do lugar coma se nada pasase, coma se estivese soa no mundo e ninguén do seu redor existise.

As presentes mirámonos sorprendidas en profundo silencio até que alguén arrincou a falar:

-          Sería unha reprimenda, unha historia ilustrativa, un consello, un exemplo de como non se deben facer as cousas... Quen sabe!

Eu decidín marchar do lugar e non sei ben que puido pasar a partir daquel intre.

A máis de seiscentos quilómetros de distancia e uns dez anos despois, a señora estaba a perder a cabeza por mor do estado avanzado do alzhéimer que estaba padecendo e repetía unha e outra vez, constantemente.

-          María, esta historia non a debes esquecer nunca, arremecaghonodemo!

Non pode caer no esquecemento.

Cóntalla ás netas.

-          María, esta historia non a debes esquecer nunca, arremecaghonodemo!

Non pode caer no esquecemento.

Cóntalla ás netas.

(...)

Tanto foron repetidas esas palabras que non as puido esquecer. Está máis viva ca nunca no recordo de María e de cando en vez maniféstase de forma aberta na súa cabeza, provocando un estado de loucura mental temporal transitoria.

Cando o seu círculo próximo fala de historias pasadas, María non pode evitar reproducir estas tres frases. Ao pronuncialas parece saír fóra de si, coma se sufrise unha transmutación do seu estado natural.

 Perde a noción do espazo e tempo e pode botar horas repetindo aquelas palabras da súa avoa.

Cando isto acontece a xente lisca por medo a que María non volva saír dese estado e non esperte xamais. 

------------------------------------

http://sites.google.com/site/obierzoxa http://www.facebook.com/xabierlagomestre www.twitter.com/obierzoxa http://www.blogoteca.com/obierzoxa http://obierzoceibe.wordpress.com http://www.ciberirmandade.org/falaceive www.ponferrada.org www.partidodelbierzo.es